«ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ»
Δεν ξέρουν με τι να παίξουν τα παιδιά. Τους έχουμε στερήσει τα παραμύθια, τους έχουμε γκρεμίσει τα όνειρα κι έμειναν να «…παίζουν τον θάνατο στα χαρακώματα…» -με πραγματικά πυρά και πραγματικούς νεκρούς (όχι εικονικούς –virtual).
Ένας ακόμη θάνατος, ένα ακόμη έγκλημα (προμελετημένο;) κι άρχισε το γλέντι.
Οι δυνάμεις καταστολής από τη μια (οι «μπάτσοι»), οι αντιεξουσιαστές κουκουλοφόροι (τα παιδιά) από την άλλη, οι «ενεργοί» πολίτες μουδιασμένοι, ανενεργοί (ή απενεργοποιημένοι), οι διοικούντες απόντες, ως συνήθως. Όλα έχουν αφεθεί στην αυτορύθμιση (τι ευφάνταστος όρος για τη φυγομαχία και την αποποίηση ευθυνών!).
Οι «γνωστοί άγνωστοι» (γνωστοί ή άγνωστοι;) «κουκουλοφόροι» -η οργή, η αγανάκτηση, η διεκδίκηση δεν έχουν, δεν χρειάζονται πρόσωπο, όπως και οι δυνάμεις καταστολής που εκτελούν εντολές και καλύπτονται για τις οποιεσδήποτε ενέργειές τους άνωθεν, οι άνωθεν όμως έχουν πρόσωπο και το μακιγιάρουν κάθε φορά πριν βγουν στα TV παράθυρα. Και ένας ακόμη νεκρός. Αθώος ή φταίχτης το θύμα, ποιος δικαιούται να παραμένει απαθής μπροστά σε μια δολοφονία;
Όμως εμείς, οι πολίτες έχουμε παραιτηθεί στον καναπέ. Να διακινδυνεύσουμε το βόλεμα;
Ας πολεμήσουν τα ανήλικα, οι μέλλοντες πολίτες. Αυτά τι έχουν να διακινδυνεύσουν; Την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, που την έχουμε καταθέσει σε υπεράκτιες «ιερές» εταιρίες, την πίστη στο μέλλον (ποιο μέλλον;), τις ανθρώπινες αξίες και ιδανικά που εμπορευματοποιήσαμε, τα ηλεκτρονικά όνειρα που αλλάζουν ταχύτερα από τη σκέψη, τη ζωή τους –ποιος νοιάζεται γι αυτή; (εμείς το περιστατικό από την TV το μάθαμε μαζί με τόσα άλλα).
Δεν συμφωνώ με τον συγκεκριμένο τρόπο αντίδρασης. Είναι απαράδεκτος και επιπλέον μπορεί να αποδειχθεί άστοχος ή αναποτελεσματικός -τουλάχιστον. Αν οι φιλήσυχοι πολίτες που συντάσσονται με τις δυνάμεις καταστολής ή οι διοικούντες –κυρίως αυτοί- έχουν να προτείνουν και να εφαρμόσουν κάτι αποτελεσματικότερο, τι περιμένουν; Ας πάρουν θέση στον στίβο, όχι στα TV παράθυρα (αυτά είναι για show buisiness).
Δεν ξέρουν με τι να παίξουν τα παιδιά. Τους έχουμε στερήσει τα παραμύθια, τους έχουμε γκρεμίσει τα όνειρα κι έμειναν να «…παίζουν τον θάνατο στα χαρακώματα…» -με πραγματικά πυρά και πραγματικούς νεκρούς (όχι εικονικούς –virtual).
Ένας ακόμη θάνατος, ένα ακόμη έγκλημα (προμελετημένο;) κι άρχισε το γλέντι.
Οι δυνάμεις καταστολής από τη μια (οι «μπάτσοι»), οι αντιεξουσιαστές κουκουλοφόροι (τα παιδιά) από την άλλη, οι «ενεργοί» πολίτες μουδιασμένοι, ανενεργοί (ή απενεργοποιημένοι), οι διοικούντες απόντες, ως συνήθως. Όλα έχουν αφεθεί στην αυτορύθμιση (τι ευφάνταστος όρος για τη φυγομαχία και την αποποίηση ευθυνών!).
Οι «γνωστοί άγνωστοι» (γνωστοί ή άγνωστοι;) «κουκουλοφόροι» -η οργή, η αγανάκτηση, η διεκδίκηση δεν έχουν, δεν χρειάζονται πρόσωπο, όπως και οι δυνάμεις καταστολής που εκτελούν εντολές και καλύπτονται για τις οποιεσδήποτε ενέργειές τους άνωθεν, οι άνωθεν όμως έχουν πρόσωπο και το μακιγιάρουν κάθε φορά πριν βγουν στα TV παράθυρα. Και ένας ακόμη νεκρός. Αθώος ή φταίχτης το θύμα, ποιος δικαιούται να παραμένει απαθής μπροστά σε μια δολοφονία;
Όμως εμείς, οι πολίτες έχουμε παραιτηθεί στον καναπέ. Να διακινδυνεύσουμε το βόλεμα;
Ας πολεμήσουν τα ανήλικα, οι μέλλοντες πολίτες. Αυτά τι έχουν να διακινδυνεύσουν; Την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο, που την έχουμε καταθέσει σε υπεράκτιες «ιερές» εταιρίες, την πίστη στο μέλλον (ποιο μέλλον;), τις ανθρώπινες αξίες και ιδανικά που εμπορευματοποιήσαμε, τα ηλεκτρονικά όνειρα που αλλάζουν ταχύτερα από τη σκέψη, τη ζωή τους –ποιος νοιάζεται γι αυτή; (εμείς το περιστατικό από την TV το μάθαμε μαζί με τόσα άλλα).
Δεν συμφωνώ με τον συγκεκριμένο τρόπο αντίδρασης. Είναι απαράδεκτος και επιπλέον μπορεί να αποδειχθεί άστοχος ή αναποτελεσματικός -τουλάχιστον. Αν οι φιλήσυχοι πολίτες που συντάσσονται με τις δυνάμεις καταστολής ή οι διοικούντες –κυρίως αυτοί- έχουν να προτείνουν και να εφαρμόσουν κάτι αποτελεσματικότερο, τι περιμένουν; Ας πάρουν θέση στον στίβο, όχι στα TV παράθυρα (αυτά είναι για show buisiness).
«Η ανοχή στο κακό είναι η αιτία του κακού» (Κομφούκιος, νομίζω).
Και μην περάσει από το μυαλό κανενός ότι η κατάσταση μπορεί να εξυπηρετεί όσους πρωταγωνιστούν στις δημοσκοπήσεις (κερδισμένους και καμένους) -κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι καπηλευόμαστε ανθρώπινες ζωές και παιδικά όνειρα. ΟΥΑΙ!!!
Τι περιμένουν;
Άλλος ένας νεκρός, άλλο ένα έγκλημα. Στην αυγή του χειμώνα ένας ακόμη βλαστός στο χώμα, πριν προλάβει να δει τα φύλλα του, πριν ανθίσει.
Κι εμείς στον καναπέ να καταριόμαστε τα παιδιά μας και να αναμένουμε παθητικά να μας προστατεύσει από την οργή και την ασυδοσία τους ένα κράτος ασύδοτο, που στοχοποιεί και επιτίθεται απροκάλυπτα στους πολίτες –τους δολοφονεί (κυριολεκτικά ή μεταφορικά). Να αναμένουμε. Όμως ο θάνατος δεν αναμένει, δεν περίμενε.
Η στάση των αντιδρώντων απαράδεκτη, των διοικούντων εγκληματική. Τα παιδιά (ίσως όχι όλα) είναι ανήλικα, έχουν το ακαταλόγιστο -οι διοικούντες;
Ας αφυπνιστούμε και ας αγωνιστούμε ώστε να πάψει το κράτος να εγκληματεί, να μπορούν οι βλαστοί να ζήσουν την άνοιξη, κάθε άνοιξη. Οφείλουμε στα παιδιά μας τον χώρο που τους ανήκει στην ελπίδα, στο μέλλον, στην αξιοπρέπεια, στη ζωή –κι ας βρουν τον τρόπο να τον διαχειριστούν. Ένα χώρο REAL, όχι VIRTUAL.
Ας αγωνιστούμε όλοι οι πολίτες (διοικούντες, διοικούμενοι, λειτουργοί, όργανα κτλ.) χωρίς πέτρες, ξύλα, μολότοφ, χημικά, γκλομπς, γροθιές, κλοτσιές, χωρίς όπλα. Δεν έχουμε να μοιράσουμε, να κατακτήσουμε και να διαχειριστούμε πρέπει. Και να ωφεληθούμε. Όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου